In 2008 vierden wij ons 40 jarig huwelijk. Dat hebben we verschillende malen gevierd: met de kinderen en kleinkinderen en met familie en vrienden. Om het met z'n tweeën nog eens dunnetjes over te doen, hadden we besloten een cruise te gaan maken. De voorbereiding 'is half the fun' en daar waren we dus al ruimschoots van te voren mee begonnen. We waren uitgekomen op een cruise van een maand met het m/s Black Watch van Fred Olsen. Het vertrek zou plaatsvinden uit Dover en de bestemming was Middellandse Zee en Zwarte Zee en dan terug naar Dover. Het vervoer vanuit Nederland naar Engeland en terug werd door de reisagent VCK travel geregeld.
Op 26 september 2008 was het zover: om 06:30 uur hadden we een taxi besteld voor vervoer naar Rotterdam waar het busje van VCK travel zou komen voor de rit naar Calais, de overtocht naar Dover en de eindbestemming op de kade met de passagiersterminal van Fred Olsen.
We hadden flink wat bagage en dus hadden we bij het reserveren van de taxi om een stationwagen gevraagd in plaats van een sedan. Toen er om 06:40 uur nog steeds geen taxi was, bleek bij navraag dat ze zo gauw geen stationwagen konden vinden, maar nog 'even geduld en dan komt er ie aan'. Om 07:00 uur nog steeds niets. Er is geen stationwagen beschikbaar, zei de 'meldkamer' doodleuk en om 08:00 uur zou het busje uit Rotterdam vertrekken. Goede raad is duur (letterlijk) en dus heb ik twee sedans laten komen waar de bagage dus net inpaste. Twee sedans dus dubbel tarief. Ik was dus in het eerste uur van onze vakantie al € 120,-- kwijt voor het ritje naar Rotterdam. Bovendien wist de chauffeur de weg niet eens en sprak nauwelijks Nederlands. Je begrijpt: dit was de laatste keer dat ik een taxi neem! Onderweg heb ik gebeld met de chauffeur van het busje (dat nummer had ik gelukkig van VCK gekregen) en toen bleek dat hij ook wat vertraging had. Hij zou in elk geval op me wachten.
Op de parkeerplaats in Rotterdam stond nog een echtpaar te wachten, maar om 08:15 uur was er nog steeds geen busje. Dat bleek op een ander deel van de parkeerplaats te staan wachten, terwijl de afspraak was dat we bij de ingang van de metrohalte zouden verzamelen. Afijn: om 08:30 uur zat de bagage eindelijk in het VCK busje en konden we op weg naar Calais.
Door de vertraging aan het begin die ochtend, moest de chauffeur flink doorrijden en was er nauwelijks tijd voor een sanitaire stop. We zaten met allemaal 60+ers in het busje, dus dan weet je het wel. We hadden een ferry later dan gepland, maar waren inclusief een visitatie-oponthoud door de douane in Dover om half vier bij de passagiersterminal in Dover. Vanaf dat moment ging het allemaal soepel en was de start-stress snel vergeten.
We vertrokken een uur later uit Dover dan gepland omdat er die avond vuurwerk zou worden afgestoken. Dat hebben we mooi aan dek kunnen bekijken. Speciaal voor ons 40 jarig huwelijksfeest! 't Moet niet gekker worden.
De 'itinerary' van de reis zag er als volgt uit: Dover - Málaga - Messina, Sicilië - Chios, Griekenland - Istanbul - Yalta - Odessa, Oekraïne - Constanza, Roemenië - Çanakkale, Turkije - Valletta, Malta - Porto Empedocle, Sicilië - Gibraltar - Dover.
Aanvankelijk zouden we in plaats van naar Constança in Roemenië naar Batumi in Geogië gaan. Door de politieke onrust aldaar is toen gekozen voor Constança.
We hebben gekozen voor deze cruise omdat je dan niet hoeft te vliegen naar Genua of Barcelona. Voor een maand op reis heb je heel wat bagage nodig: vast meer dan de 20 kilo die je mee mag nemen op een vlucht. Het maximum voor de Black Watch was 90 kilo per persoon! Kijk dat begint er op te lijken :-)
Bovendien was er rond deze tijd gedoe met wat je wel en niet in je handbagage mocht meenemen, wel of geen flesje water en hoe zat dat nou met medicijnen? Kortom: vliegen vonden we eigenlijk maar lastig, vertragingen, wachten in de vertrekhal, gedoe, gedoe. Dus doe maar niet.
We hebben die eerste nacht prima geslapen en de volgende morgen was het eerst sloepenrol. Reddingsvesten aan en naar het 'musterstation' waar de lifeboat hing waarin wij waren ingedeeld. Controle van de aangetrokken lifevests toonde dat er toch menigeen een erg creatieve oplossing voor had gevonden. Dat mocht uiteraard niet.
En in het fotoalbum hieronder krijg je een indruk van hoe het schip en de hut er uitzien.
Een van de eerste dagen op zee - het zou drie dagen duren voordat we de eerste haven (Malaga) zouden aanlopen - was er een 'party for our international guests'. Ik was toch erg benieuwd wie dat allemaal zouden zijn, want we voeren op een Noors schip onder de vlag van de Bahama's. Er zouden vast niet zo veel Noren aan boord zijn of mensen van de Bahama's, dus ik dacht 99,5% van de passagiers zijn 'international guests'. Maar nee: ik had het mis. International in dit verband betekende 'non-British'. Ik weet het: Britten blijven eilandbewoners, maar dat dit op deze reis zo pregnant zou worden benadrukt als 'niet-internationaal' verbaasde me wel. Ook werden we door de tafelstewards verrast met een muzikale felicitatie 'happy anniversary' en kregen we champagne met canapés in de hut. Alles voor ons 40 jarig huwelijksfeest.
Het bleef rustig in de Golf van Biskaje en de oceaan zag er prachtig blauw uit. Er was naast 'the international party' ook een welkomstparty van de captain met z'n staff en er waren lezingen over de plaatsen die we zouden aandoen. Er was ook een Nederlandse hostess aan boord voor de Nederlandse en Belgische gasten. Die hostess hebben we één keer gezien, maar hebben we niet echt gemist.
We hadden een tafel met z'n achten. Allemaal Nederlanders, maar onze tafel stond naast een tafel-voor-twee met twee Vlamingen: Claude en Odette. Allebei in de tachtig maar nog fief. Ik kreeg de indruk dat zij eigenlijk continue aan het cruisen waren en alleen met de kerst thuis waren.
